Tja, hoe gaat zoiets? Je roept eens wat op Twitter, je legt wat contacten, je gaat eens naar een bijeenkomst bij jou in de buurt… En voor je het weet zit je vastgeketend op de A12 of sta je met een blik goedkope tomatensoep in de aanslag voor een verder niet heel erg opzienbarend kunstwerk in het lokale museum.
Al sinds begin jaren tachtig heb ik me op alle mogelijke manieren ingespannen voor een betere samenleving. Stond ik daar als pubertje van zeventien bakstenen te gooien naar een politiepaard, tijdens de kroning van Beatrix. Later heb ik panden gekraakt, kantoren van multinationals in de fik gestoken, you name it. En ik was erbij hoor, op het Malieveld in 1983. Opbokken met die tyfusraketten! Dus ja, je kunt wel zeggen dat het actievoeren me in het bloed zit. Als ik alleen al die neoliberale koppen in Den Haag op tv zie, wordt het rood voor mijn ogen. Laat staan als ze hun leugenachtige mond opentrekken, dan smijt ik het liefst de afstandsbediening naar het scherm. Zelfs de politici waren vroeger beter.
De tijden zijn sowieso flink veranderd hoor, dat moet ik er wel bij zeggen. Vroeger ja, toen gingen we na een actie – geslaagd of niet – gerust nog even gezellig napraten met z’n allen. Pilsje drinken, bitterballetje erbij, dronken dansjes maken op wazige postpunk in een vochtige kraakkelder… Totdat je rond een uurtje of drie tollend in je bed belandde, al dan niet met een minstens zo bezopen punkmeisje naast je. Dat gebeurt dus allemaal niet meer, hè? Op zich ook wel begrijpelijk hoor: de dreiging van de Koude Oorlog, de woningnood en de enorme werkloosheid, dat was allemaal nog wel te overzien, maar de verwoesting van het klimaat en van de biodiversiteit – dat is andere koek. Dan snap ik dat je na een dagje snelwegzitten - als je al niet bent opgepakt door die fascisten van de politie – liever thuis onder een dekentje kruipt met een kopje kruidenthee, het hoofd vol zorgen over de toestand in de wereld.
Het eerlijke verhaal is dat zo’n dagje actievoeren lang kan duren. Soms begint mijn rug te protesteren terwijl we nog niet eens twee uur op weg zijn. Dan merk je wel dat je een dagje ouder bent geworden, haha. Ik heb me – en ik zeg dit alleen tegen jou – ook wel eens te elfder ure afgemeld voor een actie. Gewoon, omdat het fokking koud was en Jan Peter me appte of ik die middag mee bier ging drinken. Toen heb ik me op het station alsnog omgedraaid en mijn actiebord in een plantsoen achtergelaten.
Nee, niet helemaal zoals het hoort natuurlijk, maar dat zijn sowieso uitzonderingen. In principe alles voor de goede zaak, hè. Ik heb ook makkelijk praten, dat weet ik ook wel. Zelf heb ik geen kinderen, maar voor mijn neven en nichten en hún kinderen kan ik alleen maar hopen dat we het tij nog weten te keren. Al was het maar omdat ik het hen óók allemaal gun: een pilsje, een bitterbal, een schattig punkmeisje dat na de seks in je oor fluistert dat het allemaal wel goed zal komen.
