“Ruim vijfentwintig jaar reed ik als vrachtwagenchauffeur van Spanje naar Zwitserland en Duitsland en weer terug, twee à drie keer per week. Een jaar of vijf geleden werd ik na een reorganisatie ontslagen, maar gelukkig vond ik al snel een nieuwe baan: als chauffeur bij een touringcarbedrijf vervoer ik nu dagelijks toeristen van het centrum van Barcelona naar het vliegveld in Girona. Hoe dat bevalt? Laten we zeggen dat het een hele omschakeling is, nog steeds: de omgang met ongeïnteresseerde toeristen valt me vaak zwaar. Af en toe halen die mensen echt het bloed onder mijn nagels vandaan: ze zijn brutaal en luidruchtig, tonen geen enkel respect, en spreken vaak nauwelijks een woord Spaans. Daar heb je in een vrachtwagen vol met zwaardvissen geen last van… Van de week nog: een Brit had zijn bagage al onder in de bus gelegd, maar een geldig kaartje moest-ie nog kopen. Komt-ie vervolgens tegen mij aan zeuren: dat ik maar even op hem moest wachten. In ’t Engels, ook dat nog! Het is goed, dacht ik – ik ben gewoon weggereden, met tas en al. Wat denkt zo iemand wel niet? Het gekke is dat ik, als ik dan eenmaal op de weg zit, weer volledig tot rust kom. Net alsof ik weer even met mijn vrachtwagen door Europa cross… Mijn gedachten dwalen dan al snel af. Naar mijn kleinkind Juan bijvoorbeeld. Hij heeft vorige week zijn eerste stapjes gezet! Of naar mijn vrouw, die op zaterdagochtend altijd amandelkoekjes voor me bakt – de schat. Soms zie ik mezelf opeens zitten, gespiegeld in de voorruit: het grote stuurwiel in mijn hand, en een glimlach van oor tot oor… Dan weet ik weer waarom ik, ook na zoveel jaar, nog steeds zo van dit vak geniet: dat enorme gevoel van vrijheid. Dát nemen ze me nooit meer af.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten